Heather Plett bezoekt LAKER Memorial School

Mevrouw Heather Plett uit Canada heeft ons project bezocht om ons 5-jarig jubileum te vieren.

Hier is een klein verslag van dit bezoek.

Vandaag (16-11-2018) bezochten we een hervestigingskamp voor vluchtelingen uit Zuid-Soedan. Ik had beelden in mijn hoofd van mensen die in tenten woonden, dicht bij elkaar, maar dit was niet dat beeld. Kijk goed naar die hutten - sommigen hebben zelfs bloemen geplant om hun (hopelijk tijdelijke) huizen gastvrijer te maken. Er zijn 32.000 mensen in dit kamp, en toch kwamen we toevallig verrassend in precies het juiste blok terecht waar Nestar's familieleden uit Soedan leven terwijl ze wachten op vrede in hun land zodat ze terug naar huis kunnen gaan.

 

Dit zijn fietsen die in de rij staan voor distributie in het vluchtelingenkamp dat we bezochten. Een van de dingen die we leerden toen we daar waren, is dat de bedoeling in dit kamp is om de mensen hier te huisvesten totdat ze in staat zijn om naar huis terug te keren en ze niet in andere landen te hervestigen. De EU stuurt geld om de mensen in dit kamp te houden, die mogelijk gedeeltelijk protectionistisch zijn (dwz ze buiten onze landen houden) en deels verstandig (dat wil zeggen dat ze waarschijnlijk beter kunnen worden geholpen dicht bij huis te blijven, voor het geval ze wat terug kunnen keren) dag). Nu ... Ik geef toe dat ik weinig weet over vluchtelingen- en hervestigingsproblemen, en dit kamp is verre van het perfecte antwoord (dwz gezonde mensen hebben geklaagd over het gebrek aan kansen om geld te verdienen voor hun families door dingen te doen zoals het maken van stenen te koop), maar het roept de vraag op - waarom zou de VS geen geld sturen om de karavaan te steunen van vluchtelingen die door Mexico reizen in plaats van troepen naar de grens te sturen?

Vandaag was een opmerkelijke dag. Ik had het voorrecht gast te mogen zijn op de kleuterschool aan de Laker Memorial School in Kitgum District, Oeganda, en het was anders dan elke kleuterschool die ik ooit heb meegemaakt. Het was een gemeenschapsviering van een dag met vele toespraken (waaronder de uwe), dansen, liederen, een spellingbij, een fanfarekorps, geschenken en een groot feest. Er was zelfs een hilarische "dwaas zijn voor de blanke vrouw wiens heupen zich niet zo kunnen bewegen", dans die ik je wel of niet later laat zien. Ik zal meer foto's en video delen zodra ik meer gegevens heb om te uploaden.

Om eerlijk te zijn, ben ik enigszins terughoudend geweest om foto's van deze reis op sociale media te plaatsen, uit angst om eruit te zien als het vermoeide cliche van "een betere blanke vrouw die Afrika redt". Weet dit - Afrika hoeft niet te worden opgeslagen en ik zal hier nooit voor komen. De enige dingen die ik hier te bieden heb, zijn vriendschap en financiële middelen ter ondersteuning van hun leiderschap en visie. Ik ben hier, resoluut, met nederigheid en een leerhouding, en ontvang met diepe dankbaarheid de prachtige gastvrijheid van de mensen in het district Kitgum. Ik geloof in manieren vinden om een rechtvaardigere verdeling van middelen te ondersteunen, maar ik geloof niet in de behoefte aan westerse inmenging.

Nee, deze heupen bewegen niet zo. (Maar DAMN was het leuk om te proberen!)

Nestar daarentegen is een doorgewinterde pro

Die kinderen hoor! Oef!

Zelfs de peuter kan het beter schudden dan de blanke dame.

Het was een voorrecht om deze week samen te leven met de Nestar-familie in het district Kitgum in Uganda. Ik was goed gevoed en verzorgd (zelfs mijn was gedaan) en ik neem graag een pot vol pindakaas mee naar huis van hun boerderij.

(19-11-2018) Nestar vertelt me ​​dat ik nu de "echte Afrikaanse ervaring" heb gehad. Na een reis van twaalf uur die zes had moeten duren, kwamen we aan op onze bestemming in Kampala net toen de zon opkwam. Om te zeggen dat de nacht bewogen was, zou een understatement zijn. Het omvatte een kapotte auto aan de kant van de weg in het midden van nergens in het pikkedonker in een onweersbui (in een gebied waarvan bekend is dat er bandieten langs de weg staan), veel creatief denken en onderhandelen over mobiele telefoons om te proberen te vinden ons een andere oplossing, een lange en krappe busrit die ons naar het centrum van Kampala bracht om 3 uur 's ochtends, een mislukte technologie die betekende dat het vervoer dat we hadden geregeld (omdat taxi's in Kampala midden in de nacht misschien niet betrouwbaar zijn) niet was gekomen ontmoet ons, nog twee uur zitten in de bus (omdat het veiliger was dan ergens anders te wachten) wachtend op een chauffeur en uiteindelijk verdwaald op weg naar het huis van onze gastheer. Uiteindelijk zijn we allemaal veilig (inclusief de levende kip die we met ons meenamen) en we hebben een interessant verhaal te vertellen.